Son zamanlarda yeni yeni huylar edindim. Yeni aldığım kitapları okumak yerine okuduklarımı tekrarlıyorum. Aslında bu sadece kitapla ilgili bi durum değil. Arkadaşlıklarımda de geçerli sanırım. Yeni insanlarla tanışmak yerine bildiklerimden şaşmamak bi nevi. Alışmak sevmekten daha zor geliyor sendromu :D Kaybettiğim çok güzel kitaplar ve insanlar vardır eminim. Ama güzel kitap sayısı güzel insan sayısını katlar :D Ben yine okuyamadığım kitaplara üzülürüm. Görülecek, işitilecek, tadılacak, okunacak, yazılacak, yapılacak o kadar çok şey birikiyor ki..
Güzel insanlar çok az hayatta .Maalesef ama öyle. Her neyse o az sayıdaki insanları çıkarsın Allah karşımıza. Yaklaşık bi yıl önce bi güzel insan edindim .Çok tesadüfen /tevafuken tanıştım. Aklımdaki yeri yeni yeni oturdu aslında. Sohbetine de nail olmuşluğum çayını içmişliğim vardır. Çay bütün seçeneklerin tek vücutta ruh bulduğu berceste sıvıdır :) Çay önemlidir bizde :)
Beni böyle hayatta kaba tabir ile ''gaza getiren'' insanları severim. Kollarının altında bissürü karpuz taşıyanları. Kendisiyle sohbet ettikten sonra uzun bi ara verdiğim dil öğrenme işine tekrar kolları sıvayarak başlamış bulundum misal. Ölmeden önce kendime söz verdim en az bi müzik aletine ruhumu aktaracağım deyü. İnsanın hayatında böyle bi kaç kişi daha olsun daha ne olsun be ! (=
Senden öğrenecek daha çok türkü var hiç olmazsa sanki :)
Güzelliklerle başlayan yolunda üzüntülerini geride bırak ama asla içinden çıkarma. Seni sen yapan içinden atamadıkların gözlerinde görünendir belki de. İnsanların yüzlerine bakıp bu kadar rahat yazdığım gibi konuşabilseydim 'ölümler zoraki ayrılıklardır, zordur sevdiklerini uğurlamak ama sol yanından daha öteye gidemez kimse' derdim. Bi de 'müsaitsen eğer ben sana çok iyi bi arkadaş olurdum' da derdim. Olurum belki de güzel insan.
''Dünyanın hây u hûyuna bir gönül huzuruyla hoşça tebessüm edebileceğim kadar ölümün bana yakıştığı yerdeyim'' N. Bekiroğlu ..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder